İhtiyar çiftçi o sabah da düşünceliydi. Tarlayı sürecek öküzün teki yoktu. Gelininin hastalığı için satmak zorunda kalmıştı. Kasabaya gidecek, hayvan pazarını gezip dolaşacaktı. Ahmet de dedesiyle gitmek için çok ağlamıştı ama dedesi “ Kasaba uzak “ diye onu götürmedi.

Akşam üstüydü... Küçük Ahmet soluk soluğa kilerdeki annesine koşmuştu.

-Anne anne... Gördün mi? Dedem kocaman bir öküz almış... Koskocaman...

Bu sözle birlikte evdeki kermes bahçeye fırladı. Gerçekten de Ahmet’in dedesi koca öküzü zabtetmeye çalışıyor, bir yandan evdekilere talimat yağdırıyordu. Hane halkı “maşallah” diye diye öküzü ahıra götürürken, bir taraftanda soruyorlardı:

-Bu kadar semiz bir hayvanı nasıl alabildin?

-Anlatacağım, anlatacağım. Allah yardım etti... Anlatacağım...

Hayvanı ahıra bağladıktan sonra terini silen dede, yorgun ama mutlu bir şekilde sekiye oturdu. Merak içindeki ailesine, biraz soluklanıp anlatmaya başladı:

-Allah Hattab bin Mehmed Efendi’den razı olsun.

-o da kim?

-Nasıl anlatsam bilmiyorum. Bu muhterem insan bir vakıf kurmuş... Şu gördüğün Sivas çevresinde ne kadar çiftçi varsa, ne kadar ziraatla uğraşan varsa: ihtiyacı olup da alamayan herkese ziraat alet ve edavatını, ayrıca çift sürmek için öküzünü alıp veriyorlar.

-Allah Allah...

-Pazarda dolaşıyor, celeplere yalvarıyordum: “ Çiftim yarım kaldı, tam paramda yok... Bana bir yardım edeniniz olur mu? Elimdekini vereyim. Kalanını da kazandıkça ödeyim diye... Çiftten çubuktan kalmayım. “

-Eee

-O anda yanıma biri yaklaştı. “Gel seni bir yere götüreceğim” dedi. Gide gide vardık ki bu vakfın yeriymiş. Benim ihtiyaç sahibi bir çiftçi olduğumu öğrenmişler. İsmimi aldılar. Sordular. Eğer saban lazım olsaydı onuda vereceklerdi. “ Bana sadece öküz lazım” dedim. En beğendiğim öküzü alıp bana hibe etti vakıf. Allah onlardan razı olsun...

Sivas’ta Hicri 1215 (Miladi 1701) yılında kurulan bu vakıf Osmanlı toplumunda yardımseverliğin ve dayanışmanın ne kadar ileri seviyede olduğunu güzel bir örneğiydi.