Cıvıl cıvıl öğrencileri taşıyan gezi otobüsü çiftliğin geniş kapısının önünde durdu. Öğrenciler çiftlikten içeri koşuşurken öğretmenleri de onları izliyordu. Cennetten bir bahçe gibi yemyeşildi etraf. Ağaçlar, kuş sesleri, fıskiyeler göz kamaştırıyordu... Öğrenciler az sonra sevinç çığlıklarıyla birbirlerine seslenmeye başladılar. Herkes gördüğünü diğerine gösteriyordu:
-Ay şu kuzulara bakın! Ne kadar güzeller.
-Atlara bakın! Yanındaki taylar ne kadar sevimli kişniyor öyle.
Bu arada kendilerini karşıyan çiftlik yetkilisini selamladı öğretmenleri. Çocukların heyecanı yetkiliyi de sevindirmişti:
-Çocuklar! ... Daha ileride buzağılar var. Boğalar var...
-Hey ... Yaşasın... Yeşillikler arasında yürürken öğretmen de çocuklar da birbiri ardına sormaya başladı:
-Bu çiftlik sadece hayvanlar için mi? Şu ilerideki koca silindir kuleler ne oluyor? Bu çiftlik kimin? Gülümsedi yetkili ve anlatmaya başladı:
-Bu çiftlik kimsenin değil. Bir vakfın...
-Vakıf mi?
-Evet bu çiftlikte hayvanlar ve tohumlar ıslah ediliyor. Yani, çevremizdeki en sağlıklı hayvanlar seçilip satın alınıyor. Burada bakım ve korunmaya alınıyor ve üremeleri sağlanıyor. Böylece soyları ıslah edilmiş koyun, inek, at gibi hayvanların sağlıklı bir şekilde nesillerini devam ettirmeleri sağlanmış oluyor. İleride gördüğünüz koca silindirler de depodur. İçleri buğday, arpa, yulaf, nohut, mercimek doludur. Hepsi en kaliteli tohumdur. Bunlar bu silolarda saklanır.
Öğretmen hanım sordu:
-Bu vakıf yeni mi kuruldu?
Şaşıracaksınız belki ama tam yedi asır öncesinde Sivas’ta kurulmuş. Hattab bin Mehmed Efendi kurmuş.
-Biz vakıf deyince hep eski eser zannediyorduk. Demek böyle modern çiftlikler de vakıf olabiliyor öyle mi?
-Evet hoca hanım... Bu güzel çiftlik de, bu gördüğünüz semiz hayvanlar ve ilerideki silolarda saklanan sağlam tohumlar da vakıf geleneğimizin ne kadar zengin bir çeşitliliğe sahip olduğunu gösteriyor...