Mengli Giray Han’ın çok sevdiği kızı Hafsa Sultan, bir gün külliyenin bahçesinde yorgunluk kahvesi içiyordu. İçerideki şifahaneye (tedavi merkezine) hasta çocuklarını getiren iki ailenin perişan halini gördü. Sordu yanı başında bulunan hekimbaşına:

-Bu ne haldir hekimbaşı?

-Tedaviye gelen hastaların yakınlarıdır Valide Sultanım.

-Bu insanlar burada kaldıkları sürede ne yer ne içerler?

Hekimbaşı susmakzorunda kaldı. Çünkü tedavi merkezi ve çevresinde böyle bir hizmet henüz yoktu. İnsan sağlığı ne kadar önemliyse, kim olursa olsun yeme ve içmeye muhtaç durumdaki her insanın bu ihtiyacı da en az sağlık kadar önemli değil miydi? Bu ihtiyaç derhal giderilmeliydi.

Kahvenin son yudumu fincanda kalmıştı. Çünkü daha o andan itibaren hazırlıklar başlamıştı. Kurulacak vakfın ana hizmeti muhtaçlara her gün bedava yemek sunmak olacaktı. Valide Sultan şu talimatı verdi:

-Namımı “Kırım Hanı Mengli Giray kızı, Yavuz Sultan Selim Han zevcesi” olarak kaydedin.

1522 yılında kurulan vakfın şartnamesinde şunlar yazılıydı:

Bundan sonra bu imarethanede, her gün Allah rızası için yemek pişirile! Bir seferi sabahleyin, bir seferi de ikindiden sonra olmak üzere iki defa kazan kaynaya. Bu pişirilen yemeklerden fukara olan herkese, ilim öğrenen medresenin talebelerine, söz konusu külliyede bulunan alim ve salih kimselere, bu imarethaneye gelen ister fakir ister zengin olsun tüm misafirlere ikram edile. Bu arada muhtaç durumda olupta karnını doyurmak isteyen hiç kimseye engel çıkarılmaya.