Amasya’daki Bayezid Cami’nin çevresinde görülmemiş bir hareketlilik vardı. Bir ses ile kalabalık hareketlendi:

-Padişahımız geliyor!… Padişah Efendimiz geliyor!…

Bembeyaz atı, seyislerin kontrolünden ardından gelirken Sultan 2. Bayezid de vezirleriyle birlikte külliyenin medresesine doğru yürüyordu. Nur yüzlü Padişah’a hayranlıkla bakan Amasya halkı, onun için dua ediyordu. Medresenin avlusunda diğerlerinden giyimi kuşamıyla, hal ve hareketleriyle farklı duran bir öğrenci vardı. Bu Padişah babasının geldiğine sevinip ona doğru koşan Şehzade Selim’di… 2. Bayezid, oğlunu hasretle kucaklayıp öptükten sonra şöyle bir etrafa bakındı. Gözü, külliye avlusunda kendisini görmek için toplanmış kalabalık arasında yalınayak, üstü başı dökük bir kaç çocuğa takıldı. Yüreği cız etti. Hemen yanı başındaki yetkiliye durumu sordu.

-Bu medresede kime eğitim veriliyor Efendi?

-Daha ziyade çocuklara sultanım.

-Ya şu gördüğünüz çocukların hali nicedir?

-Onlar ihtiyaçtan dolayı aileleri tarafından çalıştırılmak durumunda bırakılıyor…

Yetkili boynunu büktü. Padişahsa bir garip olmuştu. Oğlu Selim’in elini usulca bıraktı ve asırlar geçse de unutulmayacak o tarihi kararını açıkladı:

-Burası bütün halkımın camisi ve medresesidir. Bundan böyle hiç bir çocuk maddi imkansızlık sebebiyle mektepten mahrum kalmayacak. Eğitim masrafları karşılandığı gibi. Giyim kuşamları, yeme ve içmeleri de ayrıca karşılanacaktır.

-Baş üstüne sultanım.

Padişah bu emrinin ancak bir vakıf sayesinde sürelilik kazanabileceğini de iyi biliyordu. Oğlunu ziyarete gelmiş olduğu Amasya’da bir anlık göz teması, Amasya’nın fakir çocuklarına yüzde yüz bursla eğitim hizmeti verecek bir vakıf kazandırmıştı. 2. Bayezid vakfı diye kayıtlara geçen bu vakıf daha sonra hizmet ağını genişletecek ve dar gelirli insanların çocuklarıyla birlikte bütün muhtaçlar, yolcular ve misafirler için de sabah akşam yemek çıkarmayı hatta binek hayvanlarına da arpa, yulaf vermeyi bir vakıf şartı olarak hayata geçirecektir.