Vezir-i âzam Sokullu Mehmed Paşa’nın öfkeli ve kararlı bir şekilde, atıyla birlikte saraydan çıkışını görenler heyecanlanmıştı: kesin bir savaş hali olmalıydı...

Tahminde bulunanlar doğru söylüyordu. Bugün adına Moldavya denilen Boğdan’ın Voyvodası isyan etmiş, müslümanları öldürmeye başlamıştı. Sokullu, Divan’da alınan kararı derhal uygulamaya geçti:

-Tez gidile, Kırım Hanı’yla birleşip isyan durdurula...

bu arada bir yiğidin haykırarak kendini Sokullu’num atının önüne attığı görüldü:

-Paşam, bir sefer varsa ben de katılmak istiyorum... Şehid ya da gazi olmak istiyorum.

Paşanın yaverleri gencin koluna girerek Sokullu, onu rahat bırakmalarını söyledi. Yanına getirilen gence sordu:

-Söyle evladım benden ne istersin?

-Paşam, elimiz ayağımız tutar evvelallah. Lakin imkanımız olmadığı için bir at sahibi değiliz...

Atının mahmuzuna yapışarak sefer için at isteyen genci, aşağı inip alnından öpen koca vezir, maiyetindekilere emir verdi:

-Bu gence derhal bir at temin edile. Orduya da sipahi olarak kaydı yapıla...

-Emriniz baş üstüne Paşam...

Aradan birkaç gün geçmişti. Makamında düşüncelere dalmıştı... Derken kendisine müjdeyi verdiler:

-Paşam, Boğdan isyanı bastırılmıştır. Mübarek ola.

Sokullu sevinmekle beraber sanki başka bir dünyadaydı... Kurmaya karar verdiği vakfın mahiyetini düşünüyordu. Kendisinden sefere iştirak için at isteyen genç onu etkilemişti ve onun gibi imkanı olmayan nice bahadır vardı kim bilir. Her kararını da süratle icraata koyarak vakfının senedini vakit geçirmeden Kadı Efendiye tasdik ettirmişti.

Bu vakıf, gazaya katılmak isteyen lâkin imkanı olmayan gazilere, savaşçı bahadırlara at temin edecektir...