Ana-baba olarak bildiği Lütfi Efendi ve hanımının, üvey olduğunu öğrendiğinde içi bir tuhaf oldu Vildan’ın:

-Ben sizin çocuğunuz değil miyim yani?

-Hayır kızım…Savaş sırasında buraya getirilen bir çocuktun sen. Devletimiz savaşta esir düşen ya da sahipsiz kalan çocukların bakımı ve yetiştirilmeleri için onları bir aileye verir. Sen de bizim kızımız olarak büyüdün işte.

-Ama bu nasıl olur? Bir anne ve baba nasılsa beni öyle büyüttünüz.

-Evet kızım. Biz Allah’ın yarattığı herkesin onun nimetlerinden faydalanması gerektiğine inanır ve herkes onun kulu nazarıyla bakarız…

-Peki, şimdi nereden çıktı bu ayrılık babacığım?

-Artık büyüdün serpildin. Eğitimini tamamladın… Şimdi evlenmek ve çoluk çocuğa kavuşmak senin de hakkın yavrucuğum. Yoksa burası her daim senin evindir.

-Şimdi ismini kayıtlara “azadlı” diye mi geçecek?

-Evet kızım.

-Ama siz bana yine de “kızım” deyin olur mu?

-Tabii ki kızım…

Vildan’ın güzel bir düğünü olmakla birlikte baba evi olarak bildiği haneden ayrılırken yüreği buruktu.

Balat’a taşınmıştı. Kısa sürede hayli zengin olmuştu… Ama o kendisini büyüten ailenin

Şefkat ve merhametini unutmuyordu Eşine:

-Bana merhamet edilmeseydi, kim bilir halim nice olurdu! Şimdi bir Vildan Hatunum… Öyleyse ben de insanlara bir hizmette bulunmalıyım” dedi ve “Lütfi Efendi Azadlısı” ünvanı ile İstanbul’da bir vakıf kurdu Vildan Hanım. Vakfın senedine de yazdırdı ki: “ Balat sahilindeki arsa üzerine güzel bir istirahat (dinlenme) evi (tesis) yapılacak. Buraya halk, yaz ve kış diledikleri zaman gelebilecek… Haliç’in eşsiz manzarası eşliğinde istirahat edebilecek. Bu tesis herkese açık olacaktır…”